اول دفتر به نامِ ایزدِ دانا

  صانعِ پروردگار، حَیّ توانا

 اکبر و اعظم، خدایِ عالَم و آدم

 صورت خوب آفرید و سیرت زیبا

 از در بخشندگی و بنده نوازی

 مُرغِ هوا را نصیب و ماهیِ دریا

 قسمت خود می‌خورند مُنعم و درویش

 روزی خود می‌برند پَشّه و عَنقا

 حاجتِ موری به علم غیب بدانَد

 در بُنِ چاهی، به زیرِ صخره صَمّا

 جانور از نُطفه می‌کند، شِکَّر از نِی

 برگِ‌ ِتر از چوبِ خشک و چشمه زِ خارا

 شربتِ نوش آفرید از مگسِ نَحل

 نَخلِ تَناور کُند زِ دانه خرما

 از همگان بی‌نیاز و بر همه مُشفق

 از همه عالم نَهان و بر همه پیدا

 پرتو نورِ سُرادِقاتِ جَلالش

 از عظمت، ماورایِ فکرتِ دانا

 خود نه زبان در دهانِ عارفِ مدهوش

 حمد و ثَنا می‌کند، که موی بر اعضا

 هر که نداند سپاسِ نعمتِ امروز

 حیف خورد بر نصیبِ رحمتِ فردا

 بارخدایا! مُهَیمَنی و مُدَبّر

 وز همه عیبی مُقدّسی و مُبرّا

 ما نتوانیم حقِ حَمد تو گفتن

 با همه کَرّوبیٰانِ عالَمِ بالا

 سعدی از آن جا که فهم اوست سخن گفت

 ور نه کمال تو، وَهم کِی رسد آن جا؟